شیفتۀ دیکتاتوری

ابن زیاد می آید

و کوفیان دوباره یادشان می افتد

که بدجور شیفتۀ دیکتاتوری اند!

کابوس "انتخابی" که ارمغان
حسینی بودن است
آنان را دست به شمشیر می برد
و مصمم می کند تا برای "اسارت"
"آزادی" را قربانی کنند!

پی نوشت:
در طول تاریخ کوفه تا سال 61 هجری تنها با یک مورد روبرو می‏شویم که کوفیان بیشترین رضایت را از امیر خود داشته ‏اند و او همان سیاس معروف عرب؛ یعنی مغیرة‏ بن شعبه است

تشنه

حسین نه تشنه ی اب بود

او  تشنه ی رضایت حق است.

رنجش

ارزش داشت

برای رضایت او مرا برنجانی؟

رنجش

رنجش ادامه دارد تا رضایت مردم ملاک است