ابن زیاد می آید
و کوفیان دوباره یادشان می افتد
که بدجور شیفتۀ دیکتاتوری اند!
کابوس "انتخابی" که ارمغانحسینی بودن است
آنان را دست به شمشیر می برد
و مصمم می کند تا برای "اسارت"
"آزادی" را قربانی کنند!
پی نوشت:
در طول تاریخ کوفه تا سال 61 هجری تنها با یک مورد روبرو میشویم که کوفیان بیشترین رضایت را از امیر خود داشته اند و او همان سیاس معروف عرب؛ یعنی مغیرة بن شعبه است
