عارف و روحانی و غرضی و رضایی را بگذار کنار
به یکی از ان چهار تا می شود فکر کرد...
یقه سفیدها
انهم از نوع دیپلماتش بخوانند!
کسی که حتی
در روز شهادت امام کاظم
پیراهن عزا به تن نکرد
چگونه مدعی احیای گفتمان دین و رهبری است؟!
خواستم سیاسی بنویسم امشب
دیدم این روزها
دیگر جایی پیدا نمی شود
برای یک نفس عمیق
منهای بازی های سیاسی!
نه این روحانی ست
نه آن عارف است!
در جنگ خودی ها
مواظب غیرخودی ها باشیم!
در شهر ما
چند شیخ و بچه شیخ
امکانات مسجد و هیئت و مجموعۀ فرهنگی شان را
خرج کاندیدای خود میکنند
و بچه های قدو نیم قد را
تبدیل به کارگران مجانی ستاد!
در نهایت هم می گویند
تکلیف بود فرزندم
تکلیف!
پی نوشت:
عجیب متدینین
عاشق کاندیدای مبهم هستند!
آن از مناظره
این هم از مستند سفر به استانبول!
شاید به غرضی رای بدهم
اما جلیلی هرگز!
چقدر سخت است
وقتی قرار می شود
به کسی رای بدهی
که جز لبخند و سکوت
چیزی در چنته ندارد!
دارد دلم برای احمدی نژاد
تنگ می شود!