عین لام

شاید تمام انچه که میخواهم بگویم همین باشد...
حال که گرفتند عشق اسمانی را
برای درک عظمتش عشق زمینی داده شد...
و با گرفتن ان نیز کمال، انسان را متوجه بالا خواهد کرد...
و شاید بهتر باشد از زبان عاشق واقعی بخوانیم:
هر گاه دلم رفت تا محبت کسی را به دل بگیرد، تو او را خراب کردی، خدایا، به هر که و به هرچه دل بستم، تو دلم را شکستی، عشق هر کسی را که به دل گرفتم، تو قرار از من گرفتی، هر کجا خواستم دل مضطرب و دردمندم را آرامش دهم، در سایه امیدی، و به خاطر آرزویی، برای دلم امنیتی به وجود آورم، تو یکباره همه را برهم زدی، و در طوفان های وحشتزای حوادث رهایم کردی، تا هیچ آرزویی در دل نپرورم و هیچ خیری نداشته باشم و هیچ وقت آرامش و امنیتی در دل خود احساس نکنم... تو این چنین کردی تا به غیر از تو محبوبی نگیرم و به جز تو آرزویی نداشته باشم، و جز تو به چیزی یا به کسی امید نبندم، و جز در سایه توکل به تو، آرامش و امنیت احساس نکنم... خدایا ترا بر همه این نعمتها شکر می کنم.
شهید چمران

امتحانات من همیشه این بوده
نعمت زمینی
بعد
اسمان...
برای همین
کمی جمله تان با من
غریبه است...

گمان نمیکنم...

انتهای اعتماد زمینی
خیانت
ا
س
ت