عین لام

بوی غربت حنجره ات، جهانی را غریبانه به گریه می اندازد.

اِنَّ النّاسَ عَبیدُ الدُّنْیا وَ الدِّینُ لَعْقٌ عَلى اَلْسِنَتِهِمْ یَحوطونَهُ ما دَرَّتْ مَعائِشُهُمْ فَاِذا مُحِّصوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّیّانونَ؛

سلام
و ناگهان خبری دردناک آوردند
ز رد پای تو یک مشت خاک آوردند



هنوز باورم این بود باز می‌گردی
برای باورم اما پلاک آوردند

تو زنده بودی و آن ها ز مردنت گفتند
پلاک یخ زده‌ای را ملاک آوردند



از آنچه آه! به جا بود استخوان هایت
برای سرمه‌ی چشمان تاک آوردند



به اشک و آه قسم، میهمان خورشیدی
که از تو خاطره‌ای تابناک آوردند



برای کوچه‌ی بی‌اسم و بی‌نشانی ما
به احترام تو یک اسم پاک آوردند



صدای زنگ درآمد دوباره می‌دانم
ز رد پای تو یک مشت خاک آوردند *



* شعر از ابراهیم ابوالحسنی

کربلا منتظر ماست...

قسمت شود راهی شویم