چه زیبا گفت مولایم حسین با همراهی قطرات اشکش خطاب به پروردگارش... در صحرای عرفات....: چگونه با
چیزهایی که در وجود خویش نیازمند تواند بر تو استدلال میشود؟ آیا مگر غیر
تو را ظهوری است که تو را نبا شد و او سبب پیدایی تو شود؟ چه وقت از نظر
پنهان شدی تا به دلیلی که به تو رهنمون شود، نیازمند گردی؟ و چه وقت از ما
دور شدی تا آثار ما را به تو برساند؟ کور است دیدهای که تو را مراقب خود
نبیند! و در زیان است سوداگری بندهای که بهرهای از عشق تو در آن نیست
ساده وروان ودرعین حال پیچیده