چیزی از محصولش
باقی نگذاشته بودند...
زانوی غم بغل گرفته بود
که شنید کسی سلامش می کند...
از جاکه برخاست
چشمش به جمال امام روشن شد...
قصه را گفت و غصه ای نماند برایش
آقا دعایش کرد و رفت...
هیچ سالی آن همه سود
عایدش نشد...
به برکت دعای موسی بن جعفر
پی نوشت:
الغرض دل من هم
آفت زده است شدید
دعایی محتاجم.
