جبران من!

گناه

جبران 

خوبی های خدا

با بدی بود

هَلْ جَزَاء الْإِحْسَانِ إِلَّا الْإِحْسَانُ 

خدایی که بود

وقتی می بینم

این بچه های

مذهبی را

که با رفتن

به دانشگاه

سرتاپایشان 

غربی می شود

ناخودآگاه زمزمه ام می گیرد

"خدایی که بود

خدایی که نیست...!"

راضی هستی

دارند

می برند

سرش را

نیم نگاهش به

آسمان است

"خدایا

راضی هستی

از حسین...؟"

_{شاعر گفت:}

شمر گوید: گوش کردم تا چه خواهد از خدای  

جای نفرین هم، به لب دیدم دعا دارد حسین

برای خدا...

برای خدا بود و علیه خدا....

اُقدِمُ اِلی رَبٍّ رَحیمٍ و شَفیعٍ مُطاعٍ؛

این رجزش بود

در حمله به حسین...!

پی نوشت:

تکفیری های سوری را

ندیده بودم

پذیرش اینها

سخت بود...

این همه

حماقت

قنوت عباس...

قنوت تو

رد خور نداشت

استجابتش

برای همین

اول دستان تو را

نشانه گرفتند

بعد نوبت 

به مشک رسید

دم آخری

نه دست

نه سر 

نه چشم

و حتی این دم آخری

مشک را  هم نمی خواست!

عباس هرچه داشت داد

پرده ها کنار رفته بود و می دید

او حسین را دارد

و این یعنی

همه چیز...

باید حتی

از خودش

رها می شد...

سر عباس...

تا سرش را

مثل سایر شهدا

روی دامن نگیری

عمود را وارد

معرکه کردند....

شقاوت

کار فرهنگی شیطان

نتیجه داده بود

جای اشک

به اهل روضه

شک داشت...!

"اوصیک بهذا"

مسلم بن عوسجه را می بینم

آغشته به خون

افتاده بر زمین

در نفس های آخر

با اشاره به حسین 

آخرین وصیتش را

می کند به من

"اوصیک بهذا"

عافیت طلبها

باید به جان خرید

زخم زخم

درد درد

عافیت طلبها نیستند

در رکاب حسین

تاریخ نوشت:

بعد از شنیدن خبر شهادت مسلم فرمود:

«هان ای مردم! هر که به تیزی شمشیرها و زخم‏ها و نیزه‏ها بردبار است با ما باشد و گرنه برگردد».