غدیر
پشت سر
و پیش رو محرم است
من میان
این دو واقعه هنوز
بی تعارف از خودم
سوال می کنم
در زبان که هیچ!
سبک زندگی من
غدیری است؟
یا سقیفه ایی؟
زندگی من
پوشش و نماز و شادی ام
غصه ها و بازی ها و خلوتم
بنی امیه ایی است؟
یا شبیه خاندانِ
عصمت و طهارت است...؟
جواب روشن است و تلخ
پیک بود
گفت حسین
کوفیان زبانشان
با شماست ولی
ولی همان و...
نیزه و سر و
شهرها
یکی یکی
همان...
همیشه
حرف های بی سر و ته
مخاطب بیشتری دارند
این راز شلوغی
دورو بر تو نیست؟!
روی لب خنده و
و بین سینه اش
خنجری کهنه را
تیز می کند یواش
منتظر نشسته
تا کندحساب
تک تک خنده ها
آن همه تبسمات زورکی
و بعد مرگ
حک به روی سنگ قبر اوست
"این مزار و مدفن
خدای کینه هاست "
رفت
در آن بیابان
خشک و بی آب و علف
و آن همه رسیدن را
رقم زد
تا بگوید به من حسین
برای رسیدن به خدا
امکان هست
یعنی خودم
امکانات بهانه است!
گناه
جبران
خوبی های خدا
با بدی بود
هَلْ جَزَاء الْإِحْسَانِ إِلَّا الْإِحْسَانُ
وقتی می بینم
این بچه های
مذهبی را
که با رفتن
به دانشگاه
سرتاپایشان
غربی می شود
ناخودآگاه زمزمه ام می گیرد
"خدایی که بود
خدایی که نیست...!"
حسین
نعمتی بود
که کوفیان
ظرفیتش را
نداشتند
حالا درک می کنی
چرا خیلی از دعاهایمان
مستجاب نمی شود!
از اینکه کسی را بی دلیل
و یا اینکه کسی بی دلیل
دوستم داشته باشد!
می ترسم
آن هم از نوع
زیادش
