حرف سنگین

ازعمود اهن برایش سنگین تر بود

حسین به او گفته بود

"جانم فدایت عباس"

سقا

از خجالت آب شد عباس

با خود میگفت "سقا باشی و بی آب..."

دفن و کفن

خواستند

دل زینب را بسوزانند

جلوی چشمش

بدن کشته های خود را

کفن کردند و خاک...

اما حسین را..

رها کردند

در دل بیابان ها

فَوَقَفَ الْعَبَّاسُ (ع)

باید سبکتر شود...
چیزی برای انداختن
جز دستانش پیدا نمی کند!
حالا سرعتش بیشتر هم شده است
حتی باد هم به گردش نمی رسد!
اما ناگهان در بهت همه
«فَوَقَفَ الْعَبَّاسُ (ع)»؛
عباس می ایستد!
چرایش را از مَشکی
که تیر خورده باید پرسید!!

تنهایی

عباس تنهایی حسین را دید
و همین کافی بود
برای جان دادنش...!

حسین نوشته

کافی است فقط

 یکی از این حسین نوشته را

بخواند فاطمه...!

دسترنج

چقدر خدا

زحمت کشیده بود

برای حسین و بچه هایش

برای حسین و فدائیانش

حیف کوفیان چشم دیدن

دسترنج خدا را نداشتند!

برادر

با شهادت
مدال "برادری" اش
را از فاطمه می گیرد عباس
و زیباترین سرود زندگی اش را
زمزمه می کند با ترنم:
"یا اخا ادرک اخا"

قول

قول حسین، قول است
گفته بود به کوفیان می آیم
امد کوفه
حتی با سر بریده...!

نامه ها

خیمه ها را آتش زدند

تا نامه هایی که برابت نوشته بودند

دست کسی نیفتد

حسین جان