از بس کریم

از بس کریم بود

 گفت عمود آهن را

"بفرما...!

جای شما 

روی سر ما..."

قنوت عباس...

قنوت تو

رد خور نداشت

استجابتش

برای همین

اول دستان تو را

نشانه گرفتند

بعد نوبت 

به مشک رسید

دم آخری

نه دست

نه سر 

نه چشم

و حتی این دم آخری

مشک را  هم نمی خواست!

عباس هرچه داشت داد

پرده ها کنار رفته بود و می دید

او حسین را دارد

و این یعنی

همه چیز...

باید حتی

از خودش

رها می شد...

سر عباس...

تا سرش را

مثل سایر شهدا

روی دامن نگیری

عمود را وارد

معرکه کردند....

سهم نگاهشان

یک لحظه از حسین

چشم بر نداشت عباس 

تا کوفیان سهم نگاهشان را

بردارند با تیرهای در کمان..

بنای زندگی

وقتی تو را

راهی کرد

سمت شریعه

یعنی حسین

دگر بنای زندگی نداشت...

خوابهای سکینه

 هر شب سکینه

خواب دو دست می بیند

با ناله می پرد از خواب

"با همین دستها

بی دست کردم

تو را عمو..."

تشنگی تیرها

آن همه فرات...

اما تمام تیرها

تشنۀ آبِ مشکت بودند...

مشک و آب و سقا...

چنان از خود بی خودشان کرد

که دیگر یادشان رفت سکینه را....

_{عمان سامانی:}

بس فرو بارید بر او تیغ تیز  

مشک شد بر حال زارش اشک ریز

بیش از اینها

هر چه داشت داد

پیش خود می گفت

برای برادر شدن با حسین

بیش از اینها باید عباس...!

دامان حسین

گفتند

کوتاه می کنیم

دستش را

از دامان حسین...!

و تو به خروش آمدی

والله ان قطعتم یمینی

انی احامی ابدا عن دینی