راویان تهرانی ها:(بالاخص جنگ ندیده ها)
بچه ها تو این 8 سال هر روز روزه بودند
بعضی وقتها میشد 8 روز بعد افطار می کردند!
افطارشونو شبانه می بردند
دم سنگرای بعثی...
بعد شهادتشون
عراقی ها میفهمیدند
کار بچه های ما بوده...
راویان خوزستانی ها:
بابا اصلا تو جنگ خبری از نماز و روزه نبود...!
فقط شهرداری
افطاری می دهد!!
آنهم با پول زوری که به اسم
ساخت و ساز و تراکم و چه و چه از
مردم به جیب زده است!!
خدا می گوید
"خب ،روزه دارها
حالا وقتش شده
بخواهید از من؟
درخواست کنید"
یکی می گوید "آن خرما را بده"
دیگری شیر و
ان دیگری ظرف آش را...
کسی اصلا حواسش به خدا نیست!!
چه بسا روزه نگیرند
ولی افطارشان ترک نمی شود!!
تا مغرب می خوابیم...
ربنایی که دیگر پخش هم نمی شود ، می شنویم!!
اذان اردبیلی جان به لبمان می کند و بعد
خرمایی تعارف به هم
با حسی غریب می گوییم:
"قبول باشد"
و دوباره تا سحر می خوریم
تا مغرب می خوابیم!
