باید گلیم دلم را "رفو" کنی...
آنجا شکست کمرش
که برای عباس
نمازمیت خواند
حسین!
پی نوشت:
و علی اکبر...
ضریح را
از امام بیشتر دوست داریم!
چرا که پیش ضریح بودن دردسر ندارد
نهایت بوس و بغل و انداختن چند هزار تومانی!
اما پیش امام بودن دردسرها دارد
باید از خیلی چیزها گذشت
اول از خودت...
پی نوشت:
نقدی است بر خود
شما را نمی دانم